بر اساس یک مقاله جدید که موضوع تفاوت‌های جنسیتی را در درمان‌های ضد پیری روشن‌‌تر می‌کند، یک ترکیب دارویی جدید پیدا شده است که طول عمر در موش‌های نر پیر و ضعیف را به میزان «شگفت‌انگیز ۷۳ درصد» افزایش می‌دهد.
پژوهشگران رویکردی مبتنی بر «دو دارو» را آزمایش کردند که دو مسیر زیستی را که مشخص شده است با افزایش سن تغییر می‌کنند، هدف قرار می‌دهد.
این مسیر کلیدی که به عنوان تی‌جی‌اف‌ــ‌بتا (TGF-beta) شناخته می‌شود، با افزایش سن دچار فعالیت بیش از اندازه و موجب التهاب مزمن و آسیب بافتی می‌شود.
پژوهشگران این ترکیب دارویی را روی موش‌های ضعیف در سن ۲۵ ماهگی که تقریبا معادل ۷۵ سالگی انسان است، آزمایش کردند.
آن‌ها دریافتند که موش‌های نر دریافت‌کننده این درمان افزون بر ۷۰ درصد، بیشتر از موش‌های گروه شاهد درمان‌نشده عمر کردند و در استقامت جسمی، چابکی و حافظه، بهبودهای قابل‌توجهی نشان دادند.
بر اساس پژوهشی که در نشریه «سالخوردگی‌‌ــ‌ایالات متحده» (Ageing-US) منتشر شد، دانشمندان دریافتند که موش‌های نر درمان‌شده با این ترکیب دارویی، نسبت به موش‌های نر درمان‌نشده، تقریبا سه برابر کمتر احتمال مرگ در هر لحظه داشتند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پژوهشگران نوشتند: «درمان موش‌های نر پیر و ضعیف با او‌تی‌پلاس‌آ۵آی (OT+A5i) به افزایش قابل‌توجه ۷۳ درصدی طول عمرشان از آن زمان و به افزایش ۱۴ درصدی در طول عمر میانی کلی منجر شد.»
آن‌ها افزودند: «علاوه بر این، این حیوانات با بهبود عملکرد جسمی، استقامت، حافظه کوتاه‌مدت و تاب‌آوری در برابر مرگ، دارای افزایش قابل‌توجهی در طول دوره [زندگی در وضعیت] سلامتی بودند.»
پژوهشگران می‌گویند «در مقایسه، بررسی‌های قبلی درباره داروی محبوب ضدپیری رپامایسین نشان می‌دهند که موش‌ها هنگامی که [این روند] از آغاز درمان اندازه‌گیری شود، افزایشی ۹ تا ۱۵ درصدی در بقا نشان می‌دهند».
آن‌ها نوشتند: «در مقایسه با دیگر مداخلات متداول افزایش‌دهنده طول عمر، اکسی‌توسین+آ۵آی نتایج منحصربه‌فردی نشان می‌دهد، مانند افزایش قابل‌توجه (بیش از ۷۰ درصد) امید به زندگی از شروع این درمان در موش‌های نر پیر و ضعیف و کاهشی قوی در خطر مرگ‌و‌میر.»
مطالعه جدید همچنین دریافت که درمان اکسی‌توسین+آ۵آی سطوح آشفته برخی پروتئین‌های در گردش خون را که نشانگرهای کلیدی پیری به شمار می‌روند، کاهش داد و سطوح آن‌ها را به حالت جوان‌تر بازگرداند.
با این حال، پس از چهار ماه درمان مداوم، فقط موش‌های نر در این سطوح پروتئین، بهبود پایدار نشان دادند.
پژوهشگران دریافتند که موش‌های ماده در طول عمر یا مدت زمان زندگی در وضع سلامت افزایش قابل‌توجهی را تجربه نکردند.
این یافته‌ها بر اهمیت درک بهتر زیست‌شناختی ویژه جنسیتی هنگام توسعه درمان‌های پیری تاکید می‌کند.
دانشمندان نوشتند: «این یافته‌ها ظرفیت قابل‌توجه او‌تی+آ۵آی در افزایش مدت زندگی در وضعیت سلامت را ثابت می‌کند و بر تفاوت‌های پیری و تفاوت دو جنس در پاسخ به درمان‌های طول عمر تاکید می‌کند.»
پژوهشگران امیدوارند که این یافته بتواند برای بررسی و طراحی درمان‌های طول عمر، مدلی جدید فراهم کند.
© The Independent
